وایرلس در بیمارستان

 

بعدا از مدتها سلام. باید اعتراف کنم که حجم نامه ها و ایمیلا و فکسها و پیام های حظوری و غیر حظوری و خصوصی و غیر خصوصی و   اس ام اس ها و تماسهاتون واقعا مارو گیج کرد (این جمله رو به سبک عادل فردوسی پور بخونید). البته باید اعتراف کنم من که خیلی دلم واستون تنگ شده بود و همش به یادتون بودم.(به جان شما!)آره آره میدونم خیلی سخته...تو این زمونه "دوست واقعی" که تو این موقع ها به یاد آدم باشه کم پیدا میشه.این چند روزه رو با اجازتون(یا شایدم به دعای شما !؟) بیمارستان بودم. نه توروخدا! ناراحتی به خودتون راه ندین. به جان شما اگه یه ذره نگران بشین! ما هم ناشکر نیستیم و اینو به فال نیک گرفتیم. این اتفاق موجب شد تا یه موضوع جدید اضافه کنیم به نام :"سفر نامه". و تجربیات و اتفاقات سفرهارو تحت اون موضوع بیاریم. تو بیمارستان خیلی دلم میخواست اینترنت وایرلس داشتم و با لب تاپ وصل میشدم و حالی به حولی!(اگه اینطور بود حالا حالاها اونجا بودم!)...

اینجوری بود که "از تیمارستان تا بیمارستان" عنوان اولین سفرنامه ما شد!(منتظرش باشین!)