دانشگاهی به نام دبستان علاقمند

 

دست چپ میتونه بنویسه نقاشی بکشه و در جهت(یا خلاف جهت) تنویر افکار "نه چندان عمومی" فعالیت داشته باشه...دست راست هیچ کدوم از این کارا رو بلد نیس. فقط میتونه بشینه و سرشو بندازه پایین یا نهایتش کار اون دست رو نیگا کنه. یه وقتایی هم فقط کار قلمدون رو انجام میده و مداد خودکارهارو تو نوبت نیگه میداره تا دست چپ ازشون استفاده کنه. یا نقش جَک رو  واسه اون کلهٔ غرق تفکر ایفا میکنه!
اولاش تحمل این شرایط یه کم براش مشکل بود. چند بار هم یواشکی خواست خودشو محک بزنه و یه کلمه رو بنویسه...  حتی یه بار خواست یه طرح ساده بکشه اما ...
بعد از مدتها دوباره دیدمش.حالا دیگه حتی به ادا در آوردن هم فکر نمی کنه.
چرا دست راست به دست چپ حسودی نمی کنه؟!
به خودم می گفتم از بچگی با اون یکی دست بزرگ شده بوده اونکه چیزی ازش کم نداره .چرا باید فقط به اون دست مثل یه برده خدمت کنه...
پس عدالت چی میشه؟
چرا اینقدر بی خیال داره زندگی می کنه و حتی یه لحظه هم تصور اینکه داره بهش ظلم میشه نکرده؟ (چه برسه به اینکه بخواد انقلاب، اعتصاب، یا هر کار دیگه ای انجام بده....) 

پی نوشت: 

هدف همه چیز رو توجیه می کنه! 

شاید بهش خبر دادن در آینده نامه اعمال رو حمل میکنه! 

عکس بالا مربوط به حاج محمود علاقمند واقف مدرسه ای که سرنوشت خیلی هارو عوض کرد.  

عکاس: یه آمریکایی ناشناس و احتمالا جامعه شناس! 

زمان:سال ۱۳۳۴