ممنونم دکتر

فصل امتحانات بود. دو نفری روی تراس خوابگاه ساعت ۲-۳ نیمه شب حرف می زدیم. هیچ وقت اون شب رو فراموش نمیکنم... حالش گرفته بود. یه نگاه معنی داری کرد و  گفت: بلاخره از دانش گاه اخراجم کردن! اینو که گفت بغض گلومونو گرفت... 

چند وقتی بود که اوضاش بهم ریخته بود... (تو این مواقع دنبال کسی هستی که باهاش درد دل کنی.دانشجوی شهرستانی باشی و غریب ...) 

از کسی تعریف می کرد که خیلی در حقش لطف کرده بود. هم دانشکده ای که به واسطه نسبت فامیلی با رئیس دانش گاه دنبال راه حل بود...

 (هر چند تلاشهای ایشون نتونست مانع اخراج فرید بشه. اما حس کردم منم به اون خانم مدیونم! دمش گرم. امثال اون دختر خانم واقعا آدم رو به محیط دانشجویی امیدوار میکنن. اینکه تو یه موضوعی هیچ مسئولیت و وظیفه ای نداشته باشی و بیای کلی وقت و انرژی بذاری تا کار یه بنده خدایی راه بیافته. در حالیکه اصلا همدیگه رو نمیشناسین...) 

فرید از همون اول هم به رشته خودش علاقه نداشت. بعد از چند ترم مشروطی، اخراج شد. با همه خاطرات و... رفت سربازی. با این نیت که اینبار بره دنبال رشته مورد علاقش. رتبه ۱۰۰هنر شد اما از بخت بد، اون سال، دانشگاه تهران رشته فیلم سازی پذیرش نکرد...!!

زمان گذشت و فقط لطف و محبتها برای همیشه موندگار شد. من از طرف فرید همیشه از خانم *** سپاسگذار خواهم بود...

پی نوشت: منم به کسی مدیونم که واقعا در حقم لطف بزرگی کرد. لازم دیدم اینجا بگم که ممنونم دکتر! همیشه برام محترم هستی.